ഒരു പ്രണയചിന്ത...

“When one is in love one begins by deceiving one’s self. And one ends by deceiving others. That is what the world calls a romance.”.... 

ഇതു പറഞ്ഞതിനു ശേഷവും Oscar Wilde പ്രണയിച്ചിട്ടുണ്ടാവണം. അറിവുള്ളവര്‍, മഹായോഗികളും തത്വചിന്തകരും പണ്ഡിതശ്രേഷ്ടരും പ്രണയിച്ചു.  പ്രണയം ഒരു ആഭിചാരകനാണ്..ഏറ്റവും വെളിച്ചമുള്ള കണ്ണുകളിലും അന്ധത വീഴ്ത്താന്‍ കഴിവുള്ള ആഭിചാരകന്‍. അതുകൊണ്ടുതന്നെയാണല്ലോ, 'ഇതിഹാസങ്ങള്‍ ജനിക്കും മുന്‍പേ ഈശ്വരന്‍ ജനിക്കും മുന്‍പേ' മുതല്‍ യുഗയുഗാന്തരങ്ങളിലൂടെ അതു നിലനില്‍ക്കുന്നതും.

  ഈ so called Greatness -നെ ഒന്നു define ചെയ്യാന്‍ ശ്രമിക്കുകയാണെങ്കില്‍ ഒറ്റവാക്കില്‍

The Most Powerful Blackmagic എന്നു പറയാം അല്ലേ.. നമ്മുടെ മനസ്സ് നമ്മളോടു തന്നെ കാണിക്കുന്ന ഒരു കണ്കെട്ടുവിദ്യ. ഹൃദയം തലച്ചോറിനെ മറികടക്കുമ്പോള്‍ പ്രണയം സംഭവിക്കുന്നു. അഥവാ, വികാരം വിവേകത്തെ മറയ്ക്കുമ്പോള്‍ നാം പ്രണയിച്ചു തുടങ്ങുന്നു..

  മറ്റൊരു രീതിയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍, Love is the Sweetest Poison. ഏതായാലും എല്ലാവരും അംഗീകരിക്കുന്ന ഒന്നുണ്ട്- വിഷമാണെന്നറിയുമ്പോഴും വീണ്ടും വീണ്ടും കുടിക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്ന അതിന്റെ മാധുര്യം.

"പ്രണയം മൃതി പോല്‍ ശക്തം, ശവക്കല്ലറ പോല്‍ കഠിനം" എന്ന് ചങ്ങമ്പുഴ പറയുന്നു. 'ഹൃദയസാഗരങ്ങളെ പാടിപ്പാടിയുണര്‍ത്തുന്ന ഈ സാമഗീതത്തെക്കുറിച്ച് ഒ.എന്‍.വി പാടുന്നു, യേശുദാസിന്റെ ഗന്ധര്‍വസ്വരത്തില്‍..

  ഇത്രയേറെ പ്രകീര്‍ത്തിക്കപ്പെടുന്ന ഒരു മിഥ്യ, ഈശ്വരന്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ പ്രണയമല്ലാതെ മറ്റൊന്നുണ്ടാവില്ലെന്നു തോന്നുന്നു. പ്രപഞ്ചത്തില്‍ അറിയപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതില്‍ വെച്ച് ഏറ്റവും സുന്ദരമായ ഒരു നുണയാണു പ്രണയം. ഏറ്റവും വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നതും.

(whatever, love is damn irresistible.. u just cant escape..! :P )